زندگینامه: بهرام سارنگ (۱۳۳۰-۱۳۹۱)

کشش درونی به موسیقی از کودکی سرانجام او را به آواز خوانی رهنمون شد بیش از 10 سال نداشت که آوازها و ترانه‌های پخش شده از رادیو را زمزمه و تکرار می‌کرد.

برنامه گل‌های رادیوکه نخستین آموزگارش بود و شنیدن آواز بزرگانی چون بنان، قوامی، ادیب خوانساری، دردشتی، اقبال آذر و دیگران او را با دستگاه‌های موسیقی ایرانی آشنا کرد تا آنجا که در نوجوانی گوشه‌های مهم آواز ایرانی را می شناخت.

در ۱۳ سالگی به آموختن نوازندگی ویولون پرداخت و همزمان با مقـدمات تئوری موسیقی آشنا شد، ۱۵ ساله بود که نخستین اجرای آواز در صحنه را تجربه کرد، در ۱۷ سالگی آوازش از رادیو تبریز پخش شد.

همنشینی با هنرمندان موسیقی ایرانی در تبریز همچون دکتر احد بهجت و دکتر فراهی و بدست آوردن سـه دوره مقام نخست آواز در مسابقات هنری آموزشگاههای آذربایجان شرقی، انگیزه‌های او را در یادگیری هـرچه بیشتر آواز و گوشه‌هـای موسیقی ایرانی بیش از پیش کرد.

در سال ۱۳۵۰ برای ادامه تحصیل به تهران آمد و همزمان در کلاس‌های شبانه هنرستان عالی موسیقی ردیف‌های آواز را از استاد محمود کریمی فراگرفت، روانشاد استاد اسماعیل مهـرتاش نیز او را در دانش اندوزی آواز بسیار یاری کرد.

در سال ۱۳۵۶ آواز او از رادیو ایران پخش شـد، از سال ۱۳۶۱ برای مشق خوشنویسی به خدمـت استاد روانـشـاد، مرتضـی عبدالـرسـولی (خوشنویس و موسیقیـدان وشاگرد برجستـه حبیب سماعی) رسید و مدت ۵ سال ضمن آموزش خوشنویسی از دانسته‌های آن عـارف وارسته بهـره جست.

سارنگ در سال‌های ابتدایی دهه شصت با محمدرضا لطفی و گروه شیدا چند کنسرت را اجرا کرد.

از سال ۱۳۶۷ همکاری خودرا با انجمن موسیقی ایران و واحد موسیقی رادیو و تلویزیون و گروه‌های موسیقی آغـاز نمود و کنسرت‌های فراوانی را در درون و بیرون کشور برگزار کرد.

او در چندین دوره از جشنواره موسیقی فجر شرکت داشت و با گروه مرحوم فرامرز پایور هم کنسرتی در تالار وحدت برگزار کرد.

سارنگ در 18 شهریور 1391 بر اثر ابتلاء به بیماری سرطان در آمریکا در گذشت.

او سایتی هم در فضای مجازی به نام خود برپا کرده بود که حاوی اطلاعات زندگینامه‌ای و آلبومی از عکس‌هایش با هنرمندان و کنسرت‌های مختلفش را به دو زبان فارسی و انگلیسی در معرض دید بینندگان قرار داده است.

منبع این مدخل